سامادهي @Samădhi@ समाधि@  三摩提@   사마디@さんまい@tam-ma-địa@সমাধি@самадхі@Самадхи@
三昧@સમાધિ@סמדהי@サマディ@סאַמאַדהי@ಸಮಾಧಿ@самади@சமாதி@సమాధి@سماد@szamádhi@




   
  sprogramos
  უკაცრავად grakhus
 
kiedy  przepraszam  wybaczam  najpierw 

a - και
b - β
c - γ,0
d - δ

e - ε
f - στ
g - ζ
h - 

kiedy pierwszy raz człowiek na człowieka podniusł dłoń KROK zaprotestował .
to są ważne postaci historyczne dla leprzego zrozumienia globalnego zacofania .
WANDA
KROK  KRAK CRAKUS  GFRAKUS GREKUS 
PAN RUN zwany perun lub u Skandynawskich słowian ODYN



ז Zain


ignostradamus

pa-nie

establishmenty

fort-un-ato

uzdrawjasie

aj-pod

inedia

umyslczysty

powiekitwoje

yayesemwtobie

-sss-

slof-jam

gravityenergy

nudyn-cbe

nudyn

masarzmauriisession

energy-platform

ingstarawjara

sprogramos

jaskrawiejonce

gospodarczeserwisy

zdrowieradosne

ossritmos

zdrowiejonse

uczciwiesie

hunows

okprogram

hauabau

artmirash

artkrakow

Arabia.pl






LITEE FORTUNATO"BLAB"


DAILY  KOS

             JEDZENIE


But he is 71 years old and the one recent public poll of this race, from PPP, didn't have him looking very strong. Years and years of amassing votes and public statements as a Democrat in red state often takes its toll, much like it appeared to for Sen. Tim Johnson of South Dakota, who also decided to call it quits next year. In particular, Baucus's role in drawing out the Affordable Care Act negotiations a few years ago did serious damage to his image back home—a self-inflicted wound that he foolishly reminded voters of just the other day when he predicted that the implementation of the ACA would be a "train wreck."

So if Baucus's own internal polling matched PPP's numbers, it makes more sense that he'd rather depart on his own terms rather than risk a difficult re-election effort. Indeed, it's been a very long time since Baucus had been properly tested on the campaign trail. In both 2002 and 2008, Republicans largely gave up on the idea of challenging the once-popular Baucus, leading to landslide victories. The last time Baucus faced a legitimate opponent was in 1996—almost two full decades ago. That's a lot of rust to shake off, and maybe Baucus didn't think he was up to the task.

Now, of course, Republicans are already crowing about the opportunities than an open seat in a GOP-leaning state will present to them. But Montana may be a rare state where Democrats could be better off without their incumbent running again, if they can recruit ex-Gov. Brian Schweitzer as a replacement. Schweitzer left office earlier this year thanks to term limits, after two very successful terms that saw him earn a great deal of popularity with voters. Not only would Schweitzer bring his own, authentically Montana virtues to the race, but he'd largely be free of Baucus's negatives. He also performed much better than Baucus did against the same opponents in PPP's poll.

A bit surprisingly, Schweitzer's already said in response to these retirement reports that he isn't ruling out a run. Prior to Tuesday, he'd repeatedly insisted that he's "not senile enough to be in the Senate," and it really seemed like he always meant it. But if he wants to change his mind, I'm sure he can use his trademark humor to write his past remarks off to his traditionally bluff style. And you can bet that DC Democrats are indeed eagerly urging him to change his mind, because after Schweitzer, the bench starts to get a lot thinner very quickly.

As for the GOP, they'd only landed two candidates prior to Baucus's decision, neither of them inspiring. One is ex-state Sen. Corey Stapleton, who finished a distant second in a seven-way gubernatorial primary last year. The other is state Rep. Champ Edmunds, a real piece of work. Baucus's departure may spur stronger contenders to get in, though. In PPP's poll, the two toughest (who in fact both held leads over the incumbent) were freshman Rep. Steve Daines and ex-Gov. Marc Racicot. Attorney General Tim Fox could also make a go of it (he didn't rule it out in a vague statement), though as is usually the case following retirement announcements, we'll likely start to hear plenty of names in the coming days.

Republicans will undoubtedly make an extremely aggressive effort to win back this seat no matter whom they nominate, but Democrats have had a great deal of success in Montana over the past decade. The GOP hasn't won a Senate race in the state since 2000, and Democrats have also won the last three gubernatorial elections. Last fall's victories were particularly notable, given that both Sen. Jon Tester and then-AG Steve Bullock rode to wins despite facing the headwinds of a presidential election. That's something Team Blue won't have to contend with next year—but first Democrats have to worry about finding a candidate, and all eyes are on Schweitzer.

9:51 AM PT: HI-Sen: So much for that warning shot from the DSCC. According to an unnamed Honolulu Star-Advertiser source "close to" Rep. Colleen Hanabusa's campaign, she's going ahead with a challenge to Sen. Brian Schatz in next year's Democratic primary. Schatz was appointed late last year by Gov. Neil Abercrombie to fill the seat of the late Sen. Dan Inouye, who had written a letter from his deathbed to Abercrombie asking him to tap Hanabusa.

Since that time, numerous reports have said that Hanabusa was still interested in moving up—either via a primary challenge to Abercrombie or Schatz. Evidently, she's chosen the latter option, though Hanabusa generally hasn't communicated any of her intentions directly to the public, preferring to work through often-nameless intermediaries. In any event, even before Tuesday's news, environmental groups had been rallying around Schatz, whose credentials in that area are strong. Now, following the Star-Advertiser's report, EMILY's List says they're backing Hanabusa, so at least one dividing line is already being drawn.

Given how blue Hawaii is, this seat is all but certain to remain in Democratic hands, so all the action will be in the primary. Note that the election next year is to fill the final two years of Inouye's term, so whoever wins will have to run again in 2016, should they wish to remain in office. Also, Hanabusa's move would open up her 1st Congressional District House seat. Could conservaDem ex-Rep. Ed Case make yet another attempt at a comeback? It wouldn't surprise me, but undoubtedly other names will emerge soon.

10:49 AM PT: IA-Sen: Tuesday was a big day for nameless sources spilling the beans on various Senate-related developments. The latest comes from Iowa, where NBC News reports that Lt. Gov. Kim Reynolds will not run for Senate, according to "Republican sources familiar with her decision." With Rep. Tom Latham out and Rep. Steve King looking unlikely (and unwanted by the establishment in any event), a Reynolds demurral would leave the GOP searching for Plan D.

And not that there was ever any doubt, but Democrats remain united as ever around their Plan A. Retiring Sen. Tom Harkin formally endorsed Rep. Bruce Braley to succeed him over the weekend, which really just sends a signal to anyone out there who might still have toyed with the idea of running in the primary that nah, you really shouldn't bother.



^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^


14 maja 1941 r. w Glinie kilkaset Serbów zapędzono do cerkwi. Do kościoła wpadli ustasze z siekierami i nożami. Ci, którzy nie okazali zaświadczeń o przejściu na katolicyzm (miały je dwie osoby) zostali w kościele zarżnięci. "Krwawa łaźnia trwała od godziny 10 wieczorem do 4 rano i przez osiem następnych dni. Rzeźnicy musieli zmieniać mundury, tak były przesiąknięte krwią. Znajdowano później wbite na pal dzieci z członkami powykręcanymi od bólu". Inicjatorami tego byli minister sprawiedliwości dr Mirko Puk i przeor klasztoru franciszkańskiego w Čuntić, Hermenegildo (właśc. Častimir Hermann).

Po tej masakrze, 18 maja 1941 r., Pavelić został uroczyście przyjęty przez papieża Piusa XII, który w czasie tej audiencji udzielił mu błogosławieństwa. Tym samym Watykan wyraził poparcie dla nowego chorwackiego państwa. Warto w tym miejscu wspomnieć, iż Pavelić był wcześniej skazany zaocznie przez sąd państwowy na karę śmierci za morderstwa, m.in. za zamach na króla Aleksandra, jednak nie przeszkadzało to papieżowi, jednak kiedy w roku 1938 przybył do Rzymu oficjalnie nasz szef MSZ, Józef Beck, papież odmówił mu audiencji, ponieważ miał nieuregulowane kościelnie sprawy małżeńskie.

Watykan był dobrze poinformowany co dzieje się pod rządami ustaszów w Chorwacji, gdyż miał tam swojego reprezentanta. Od prawej: arcybiskup Stepinac, w białym uniformie — nuncjusz papieski Marcone (reguły dominikańskiej). Wokół nich siedzą naziści oraz ustasze

Już wcześniej, w czasie narodowej pielgrzymki w 1939 r., Pius XII poparł chorwacki nacjonalizm i ustaszowską interpretację historii, którzy mówili o „rdzennej" katolickości Chorwacji, wiernej papiestwu od XIII w. Papież ogłosił Chorwatów "forpocztą chrześcijaństwa" i oznajmił nacjonalistom: "Uśmiecha się do was nadzieja na lepszą przyszłość, przyszłość, w której stosunki państwa z Kościołem w waszym kraju nabiorą harmonii z korzyścią dla obu stron" Tak właśnie się miało stać. Nawet jeśli jeszcze wówczas Watykan nie wiedział o zbrodniach ustaszów (choć wiedział, że Pavelić jest totalitarnym dyktatorem na usługach Mussoliniego i Hitlera i że wprowadził ustawy antyżydowskie i rasistowskie oraz że jest zwolennikiem przymusowego nawracania na katolicyzm), to z pewnością już wkrótce doskonale był o tym poinformowany, gdyż o sytuacji w Chorwacji wiedział lepiej niż w jakimkolwiek innym kraju. Legatem w Zagrzebiu mianowano Ramira Marconego, który informował papieża o wszystkim. O tym benedyktynie rzuconym do chorwackiej rzeźni Cornwell pisze, że był on "amatorem, który całą tę krwawą epokę przeżył chyba w lunatycznym śnie. Ów sześćdziesięcioletni benedyktyn, bez żadnego doświadczenia w dyplomacji, większość swego dorosłego życia spędził jako wykładowca w kolegium św. Anzelma w Rzymie. Jego światem były klasztor i wykłady. W Chorwacji zaś czas upływał mu na uczestniczeniu w ceremoniach, przyjęciach, publicznych paradach i fotografowaniu się z Paveliciem. Wybrano go najwyraźniej po to, by kadził i popierał."

W czasie spotkania chorwackiego ambasadora przy Watykanie, Rusinowicia z Montinim z sekretariatu stanu, ustasza oznajmił, że w kraju jest już 5 mln katolików (na początku było ich 3,3 mln), na co prałat odparł: "Ojciec Święty wam pomoże, bądźcie pewni". Pacelli, marzący zapewne o katolicyzacji Bałkanów, nie mniej niż o zdobyciu Rosji pod swoje wpływy religijne, przymykał oczy na to jakimi środkami odbywało się kiełznanie prawosławia. Widział tylko świetlisty cel i nowe prężne katolickie państwo. "Niech żyją Chorwaci!" — powiedział w czasie jednej z chorwackich audiencji w Watykanie. Cały jednak świat nie widział żadnych powodów do wyrażania radości, za to zewsząd płynęły głosy oburzenia. "Uważa się go jednomyślnie za największego zbrodniarza 1941 roku" - napisał 1 lutego 1942 r. londyński tygodnik New Review. "To jedna z najgorszych, o ile nie najgorsza zbrodnia wojenna" - powiedziała żona prezydenta USA, pani Roosvelt. Pius XII nie zająknął się na ten temat. W tym przypadku nie można się już tłumaczyć, że obawiał się losem katolików, etc. — było to państwo całkowicie katolickie i posłuszne Kościołowi, w którym księża byli oprawcami...

=> Franciszkańska hańba

Jeszcze bardziej szokujący w tym wszystkim jest udział kleru w masakrach, w czym największą gorliwość wykazali bracia św. Franciszka, którzy często wręcz odgrywali w tym czołowe role - zabijali, podpalali domy, łupili wioski na czele ustaszowskich band. Mnisi chorwaccy zajmowali się konwersjami na katolicyzm. Sami przy tym dopuszczali się wielu zbrodni, np. Šimić Vjeckoslav z Knin, został gubernatorem, własnymi rękoma wymordował wielu prawosławnych, 21 maja 1941 r. na pytanie włoskiego dowódcy o jego politykę, odparł: "W jak najkrótszym czasie uśmiercić wszystkich Serbów". Sidoniie Solo z Nasice deportował całe wioski prawosławne, opat Gunlic, G. Castimir, zarządził masakrę setek prawosławnych w Glinie. Wielu franciszkanów chodziło z bronią i ochotnie uczestniczyło w rzeziach, dając czasami dowody niebywałej radości z tego tytułu. Tak np. o. Božidara Bralow, protektora lotnej dywizji „Crna Leggija" (Czarny Legion), który nie rozstawał się ze swoim pistoletem maszynowym, oskarżano, iż w Alispin-Most, po masakrze 180 Serbów tańczył triumfalnie przy ich ciałach (!). Ksiądz Dionis Jurićev powiedział wówczas: "Nie jest już grzechem zabicie siedmioletniego dziecka, jeśli naruszy ono rozporządzenia ustaszów. Chociaż noszę szaty kapłańskie, często przychodzi mi chwytać za karabin maszynowy". Dragutin Kamber z Towarzystwa Jezusowego był szefem policji w Doboj w Bośni, odpowiedzialnym za wiele morderstw na prawosławnych. W masakrze 559 Serbów w Prebilovcach i Surmancach w Hercegowinie brali udział księża Ilija Tomaą i Marko Hovko.

We wrześniu 1941 r. włoski reporter widział franciszkanina poganiającego ustaszów krucyfiksem. Falconi, zajmujący się tą sprawą pisał: "Bo prawie nie sposób wyobrazić sobie ekspedycję karną straszliwej kadry ustaszów bez księdza, w szczególności bez franciszkanina, który im przewodzi i podbechtuje ich". Doszło nawet do tego, iż franciszkanin, Miroslav Filipović objął kierownictwo największego i najbardziej znanego obozu koncentracyjnego ustaszów w Jasenovacu (znanego ze ścinania głów więźniom), w czym pomagali mu bracia Brkljanić, Matković, Matijević, Brekalo, Celina, Lipovac i in. W obozie tym zginęło ok. 80-120 tys. osób, w tym wiele dzieci.

W obozie w Jasenovicu i Stara Gradiska zginęło ok. 8.000 dzieci

Ta czarna plama w dziejach zakonu franciszkańskiego jest z pewnością jedną z najgorszych, o ile nie najgorszą, w całej ich historii. We wrześniu 1941 r. prezes włoskiego Towarzystwa Geograficznego, Corrado Zoli, pisał w artykule „Ptaszki z Graciae", nawiązującym do Słowika z Asyżu: "Ów pierwszy franciszkanin z Asyżu nazywał ptaszki swoimi braciszkami i siostrzyczkami, tymczasem ci jego uczniowie i duchowi potomkowie, żyjący w NDH, zionąc nienawiścią zabijają niewinnych ludzi, swych braci w Ojcu Niebieskim, mających ten sam język, tę samą krew, ten sam kraj rodzinny… mordują ich, grzebią ich żywcem, zabitych wrzucają do rzek, do morza lub do przepaści..."

Wobec powyższego co najmniej dwuznaczne było memorandum Stepinaca z maja 1943 r. , które przedłożył Kurii, podkreślając zasługi ustaszów w nawracaniu na katolicyzm, dziękował również klerowi, "a zwłaszcza franciszkanom"

To w klasztorach franciszkańskich po wojnie ukrywali się ustaszowscy ludobójcy. Zbrodnie te kryli od samego początku. 30 sierpnia 1941 r. nuncjusz papieski we Włoszech msr F. Borgongini Duca pisał do Watykanu o rozmowie jaką odbył nieco wcześniej z chorwackim attaché kulturalnym Chorwacji i dwoma franciszkanami. Franciszkanie chwalili się, że 'nawrócono' już na katolicyzm 100 tys. Serbów; kiedy nuncjusz zgłosił wątpliwości odnośnie sposobu jakim tego dokonano, attaché kłamliwie przekonywał, że odbyło się to pokojowo, wspierany "kiwającymi głowami zakonników".

Wobec tego postępowania oburzenie wyraził kardynał Eugene Tisserant, mówiąc 6 marca 1942 r. ambasadorowi Rusinovicowi: "Wiem na pewno, że to franciszkanie, jak na przykład ojciec Simić z Knina, uczestniczyli w atakach na ludność prawosławną w celu zniszczenia prawosławia. W ten sam sposób zlikwidowaliście prawosławie w Banja Luce. Wiem o odrażających wyczynach franciszkanów w Bośni i Hercegowinie i to mnie bardzo boli. Tak nie godzi się postępować wykształconym, kulturalnym, cywilizowanym ludziom, a cóż dopiero duchownym". Podczas kolejnego spotkania z Rusinovicem stosunki zaogniły się jeszcze bardziej, gdyż kardynał "powiedział, że ma więcej sympatii dla Serbów niż dla Chorwatów".

Jednakże „Ojciec Święty" miał do ustaszów znacznie więcej dobrych słów. "Traktował przywódców i przedstawicieli reżimu Pavelicia z niezmienną życzliwością. Liczba audiencji, których udzielił Chorwatom, jest znacząca. W lipcu 1941 roku przyjął stuosobową delegację chorwackich policjantów z szefem policji zagrzebskiej na czele. 6 lutego 1942 roku spotkał się z delegacją ustaszowskiej młodzieży, przebywającej w Rzymie. W grudniu tego samego roku powitał kolejną ich grupę" (Cornwell). O Paveliciu mówił w 1943 r. "nasz poglawnik"i wyrażał "rozczarowanie, że na przekór wszystkiemu nikt nie chce uznać, kto jest jedynym, rzeczywistym, głównym wrogiem Europy. Że nie podjęto żadnej prawdziwej, wspólnej zbrojnej krucjaty przeciwko bolszewizmowi"

=> Protesty

14 sierpnia 1941 r. przewodniczący Związku Społeczności Izraelickiej we włoskim Alatrii posłał do Watykanu opis zbrodni dokonywanych na Żydach i prosił aby Stolica Apostolska podjęła jakąś interwencję w obronie ofiar u rządów włoskiego i chorwackiego. Nie wiadomo nawet czy dostał odpowiedź na ten list. W memorandum Światowego Kongresu Żydów z 17 marca 1942 r., zwracano się z prośbą do Stolicy Apostolskiej o wpłynięcie na los Żydów, zwłaszcza na Słowacji, Węgrzech i Chorwacji, ukazując dokładnie ich katastrofalną sytuację. Treści tego listu nie włączono do jedenastotomowej dokumentacji dotyczącej Kościoła w okresie drugiej wojny światowej, wydanej po wojnie przez Watykan.

13 listopada 1941 r. przywódcy muzułmanów wydali w Zagrzebiu protest przeciwko "zabijaniu księży i czołowych osobistości bez wyroku i sądu, i przeciw masowemu rozstrzeliwaniu często całkiem niewinnych ludzi, kobiet i dzieci". „Namiestnik Chrystusa" tymczasem ciągle milczał… A jakiż „interes" mogli mieć muzułmanie w tym proteście? Przeciwnie, nie mieli go wcale i mogli milczeć, gdyż ustasze tolerowali muzułmanów w swoim państwie! Ale są granice, kiedy ludzka moralność sama się odzywa i mówi: nie. Nie trzeba żadnych religii, aby potępić coś takiego, żadnych interesów politycznych, ani sympatii. Potrzeba tylko jednego: człowieczeństwa.

Arcybiskup Sarajewa, Dr Saric, z uniesioną ręką woła: „Heil Hitler" wraz z grupą ustaszów i nazistów na lotnisku w Butmir, 1943. Saric był ustaszowskim agitatorem od roku 1934.

Były jugosłowiański minister Veceslav Vilder 16 lutego 1942 roku w udzielonym w Londynie wywiadzie radiowym powiedział: "I teraz w otoczeniu Stepinaca popełnia się straszliwe zbrodnie. Bratnia krew leje się strumieniami. Prawosławnych zmusza się do przyjmowania wiary katolickiej i arcybiskup Stepinac nie nawołuje do oporu. Czytamy natomiast o tym, że bierze on udział w paradach faszystów chorwackich i hitlerowców. Co gorsza, biskup Zagrzebia, Salis-Sewis, nie zawahał się wprost pochwalić Pavelicia, kiedy wygłaszał orędzie noworoczne, zaś arcybiskup Sarajewa, Sarić, ułożył 24 grudnia 1941 roku dłuższą odę na cześć Pavelicia". Po stronie katolickiej rozlegały się czasami głosy protestu. Były chorwacki minister, dr Provislav Grizogno, napisał w liście do arcybiskupa Stepinaca, że Kościół katolicki nie wykazał się ani chrześcijańskim, ani nawet ludzkim współczuciem dla ofiar tego nielegalnego reżimu, „który dopuszcza się straszliwych zbrodni na serbskich wyznawcach prawosławia"

=> Bilans reżimu

W efekcie rządów faszystowskich w wyniku masowej zagłady zginęło 487 tys. prawosławnych Serbów (na 2,2 mln), 27 tys. Cyganów, 30 tys. Żydów (na 45 tys.) [ 4 ]. Ten klerykalny reżim jest najlepszym dowodem na to, że heretycy przestali płonąć tylko i wyłącznie dlatego, że państwo odmówiło swej dalszej pomocy. Jednak przy odpowiedniej gorliwości władzy państwowej — wróciło średniowiecze. I jeśli kler hamował się trochę i wykazywał pewną powściągliwość, to tylko dlatego, że patrzyły na nich coraz bardziej przerażone oczy świata.

Wiadomo też, że Watykan brał udział w pomocy dla ustaszów, ewakuujących się do Ameryki Południowej w ucieczce przed aliantami (centrum w Rzymie dla ustaszów było kolegium San Girolamo delli Illirici finansowane przez Watykan, tam otrzymywali fałszywe paszporty i nazwiska oraz trasy ucieczki)

=> Serbski odwet

Terror ustaszów był z pewnością jednym z istotnych czynników, które złożyły się na to, że Jugosławia obok Polski zasłynęła największym partyzanckim oporem antyfaszystowskim. Wobec nacjonalistycznego okrucieństwa i nietolerancji Jugosławia tym łatwiej przechyliła się na stronę komunistyczną. W 1942 r. z inicjatywy komunistów powstała Antyfaszystowska Rada Wyzwolenia Narodowego Jugosławii (AVNOJ), przypisująca sobie funkcje najwyższego organu ustawodawczego i wykonawczego; w rok później AVNOJ powołała Narodowy Komitet Wyzwolenia Jugosławii (NKOJ). W partyzanckich walkach dominowały wojska Josipa Broz „Tito". Jego partyzanci walczyli przeciwko okupantom oraz posiłkującym ich ustaszom (jak i przeciwko wiernym królowi Piotrowi II czetnikom). Po wojnie Tito utrwalił ustrój komunistyczny, łagodząc niesnaski narodowe w Jugosławii. Przeciwstawił się również uzależnieniu Jugosławii od ZSRR, w 1948 popadł w konflikt ze Stalinem, w wyniku czego ukształtowała się narodowa wersja komunizmu (titoizm), która charakteryzowała się samorządnością (przeciwstawianą centralizmowi obozu sowieckiego), niezaangażowaniem w polityce zagranicznej oraz suwerennością tamtejszej partii komunistycznej.

Wobec roli Kościoła w ustaszowskiej NDH, nie mógł on liczyć na pobłażliwość władz, taką jak choćby w Polsce (pomimo, że Tito był bardziej niezależny od Stalina). Nie mogli już liczyć na powrót przedwojennej Jugosławii, gdzie stosunki układały się pomyślnie dla katolicyzmu, nie mogli liczyć na Serbię taką jak w przededniu pierwszej wojny światowej — dającej wspaniałomyślnie dla religii mniejszościowej korzystny konkordat. To wszystko przekreślili w latach 1941-45.

Teraz zarządzono likwidację katolickich szkół i organizacji, a także większości klasztorów. Zgnieciono prasę katolicką, zniesiono naukę religii. Utracili wiele kościołów i miejsc kultu, do 1946 aresztowano około połowy duchowieństwa, które poddano represjom. Stracono ok. 13% kleru, w tym 139 synów św. Franciszka.

Teraz dopiero się podniósł lament! Kler dostrzegł niedolę ludzką! Ściślej: swoich ludzi. "Straty wyrażają się łącznie liczbą 501 ofiar… Jest to liczba, jakiej od wieków nie znała historia państw południowo-wschodnich" — alarmował już 20 września 1945 r. tamtejszy episkopat.

Tak oto zakończyła się mrzonka o „katolickim Eldorado", „Państwie Bożym" i „przyczółku ewangelizacji" na Bałkanach — obopólnym mordem i spiralą prześladowań. Wobec różnych powiewów ideologicznych jedno więc było stałe: ludzkie cierpienie i nienawiść.

Arcybiskup Stepinac, który przez cztery lata masakr współpracował z ustaszami, został 13 października 1946 r. skazany na 16 lat więzienia i dodatkowe 5 na utratę honorowych praw obywatelskich za popieranie ustaszowskiego ludobójstwa i udział w spisku antypaństwowym. Wyszedł na wolność po 5 latach. Został następnie mianowany przez papieża kardynałem. Jednak historię piszą zwycięzcy… Jan Paweł II, papież-antykomunista, w dwudziestolecie swego pontyfikatu wyświęcił kardynała-faszystę Alojzije Stepinaca, uczynił zeń chorwackiego patriotę i męczennika komunistycznego dyktatu. Kościół zatroszczył się o ty, by wybielić wizerunek Stepinaca. W Encyklopedii PWN możemy dziś przeczytać, że "protestował jednak przeciwko prowadzonej przez ustaszy polityce eksterminacji Serbów, Żydów i Cyganów oraz organizował pomoc dla prześladowanych". Jednak "nawet jeśli się uzna, iż nie można mu zarzucić tolerowania morderczej nienawiści rasowej, to jego dzielona z chorwackim episkopatem pogarda dla swobód religijnych równała się współuczestnictwu w przemocy" (Cornwell)

Cały ten ustaszowsko-katolicki „incydent" jest dziś skrupulatnie wymazywany z pamięci. Wielka katolicka „Historia Kościoła", składająca się z pięciu tomów i kilku tysięcy stron, pisząc o niezwykle szczegółowych sprawach, w tym o sytuacji Kościoła w Ekwadorze, Kolumbii, Peru, Wenezueli, tudzież Boliwii, nie poświęca Chorwacji ani słówka, jakby Kościół chorwacki nie istniał w XX w. Półgębkiem tylko wspomniano na str. 418 T.5. i to przy okazji omawiania niełatwej sytuacji Kościoła w powojennych czasach: "...w Jugosławii, gdzie były powody, by zarzucać Kościołowi, że jest częściowo związany z pogrobowcami dawnych reżimów lub że skompromitował się w czasie wojny, popierając siły antydemokratyczne"

Racja — Kościół się skompromitował, lepiej więc o tym całkowicie zmilczeć...

Bibliografia:
Cornwell John — Papież Hitlera. Tajemnicza historia Piusa XII; Da Capo, Warszawa 2000
Deschner Karlheinz — I znowu zapiał kur. Krytyczna historia Kościoła; Uraeus, Gdynia 1996, T.2
Deschner Karlheinz — Polityka papieska w XX wieku; Uraeus, Gdynia 1997, T.2
Falconi Carlo — The Silence of Pius XII; Faber & Faber, London 1970
Manhattan Avro — The Vatican's Holocaust, Ozark Books, 1986
Włodarczyk Tadeusz — Konkordaty; PWN, Warszawa 1986, wydanie II, T.1














































 
  ROZUM NALEŻY KSZTAŁTOWAĆ BY UNIKNĄĆ DEBILENiA pozdrawjasie 21273 odwiedzającylicz na policzek sssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss  
 
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja