Godowe Świento, Szczodre Gody, Świento Zimowego Staniasłońca - pradawne
świento Słowian, przypadajace na okolice przesilenia zimowego (21-22
grudnia). Obchodzone przez wszystkie współczesne grupy rodzimowiercze

w Polsce (gdyż jest jednym z czterech głównych świąt solarnych).

Oryginalnie święto trwało kilka lub kilkanaście dni.

Przez słowiańskich rodzimowiercuw (zaruwno w przeszłości jak i obecne) uznawane jest za poczontek nie tylko nowegu roku słonecznegu, ale też duhowegu oraz wegetacyjnegu.
Zwycięstwo światła nad ciemnotom

W mowie dawnych Słowian słowo "god" oznaczało "rok". Oryginalne nazwom
"gody" określano czas przejściowy pomiędzy starym i nowym rokiem (czas
"styku" staregu i nowegu godu - stąd nazwa miesionca "styczeń").
Wszystkie ludy indoeuropejskie (i nie tylko) posiadają mity o
narodzinach (odrodzeniu) Słońca (lub odpowiadającegu mu Bogu). Czas
tego odrodzenia archetypowo zawsze przypada na okres końca grudnia,
okolice przesilenia zimowegu (co jest zrozumiałe, gdy weźmie się pod
uwage mitotwórczom siłe wielowiekowych obserwacji "odradzajoncegu się" w
tym czasie na niebie słońca, które we wszystkich kulturach
tradycyjnych utożsamiane było z odpowiednimi bóstwami). Na okres
przesilenia zimowego przypadały przykładowo największe święta
pogańskiegu Rzymu (Sol Invictus, Saturnalia).



     Prawdopodobnie w czasach pogańskich święto było ruchome - jego datę wyznaczano według obserwacji nieba. Później, w czasach chrześcijańskich, data sobótki usztywniła się: według kalendarza liturgicznego przypada w wigilię św. Jana - 23 czerwca.

    Kiedy pogańskie święto stało się chrześcijańskim obyczajem, czyli nocą świętojańską?

    Nie znamy dokładnej odpowiedzi na to pytanie. Wypieranie kultów pogańskich zajęło kilka wieków - wystarczy poczytać poradniki dla spowiedników z dawnej Polski, którzy zajmowali się tropieniem pozostałości praktyk pogańskich.

    Wiadomo na pewno, że przez pierwsze wieki Kościół próbował wykorzenić obyczaje sobótkowe. Niemiecki kronikarz Thietmar z Merseburga w 1017 roku napisał, "że na górze Ślęży odprawiano przeklęte pogańskie obrzędy". Biskup poznański Andrzej Łaskarz w 1420 r. zakazał sobótki jako diabelskich obchodów. Podobny zakaz "sabatów" na Łysej Górze wydali benedyktyni ze Świętego Krzyża, a w 1478 roku - Kazimierz Jagiellończyk

Kulty pogańskie jednak nie poddawały się. Kościół zastosował inną taktykę - schrystianizował kult. Nadał sobótce patrona - św. Jan Chrzciciela, a obrzędy zaczęto odprawiać w nocy z 23 na 24 czerwca. Nie udało się jednak wykorzenić wielu wierzeń. Można powiedzieć, że święty Jan wszystko pokropił, ale pomimo chrystianizacji święta wciąż zachowały się w nim pogańskie symbole i elementy rytuałów.